مالک بن انس، فقیه معروف مدینه (58)، سالی در سفر حج، همراه امام صادق علیه السلام بود. به میقات رسیدند و هنگام پوشیدن لباس احرام و تلبیه گفتن یعنی ذکر معروف لَبَّیْکَ اَللّهُمَّ لَبَّیْکَ رسید. دیگران طبق معمول این ذکر را بر زبان آوردند و گفتند. مالک بن انس متوجه امام صادق شد، دید حال امام منقلب

است، همین که می خواهد این ذکر را به زبان آورد، هیجانی به امام دست می دهد و صدا در گلویش می شکند و چنان کنترل اعصاب خویش را از دست می دهد که می خواهد بی اختیار از مرکب به زمین بیفتد. مالک جلو آمد و گفت: (یابن رسول اللّه! چاره ای نیست، هرطور هست این ذکر را گفتن به معنای این است که خدایا! تو مرا به آنچه می خوانی با کمال سرعت اجابت می کنم و همواره آماده به خدمتم. با چه اطمینانی با خدای خود این طور گستاخی کنم و خود را بنده آماده به خدمت معرفی کنم؟ اگر در جوابم گفته شود: (لالَبَّیْکَ) آن وقت چکار کنم (بحارالانوار، ج 11. ص 109.)).


منبع:کتاب داستان راستان جلد 1و2