این کریستال، ماده‌ای نمکی شکل ساخته شده از کبالت است که می‌تواند اکسیژن را با غلظتی 160 برابر بیشتر از هوایی که ما تنفس می‌کنیم، در خود نگهداری کند. در این مقاله اشاره شده که در صورت استفاده از میزان مناسب این ماده، تا 99 درصد اکسیژن اتاق را می‌توان به دام انداخت.

 

اما نکته‌ی قابل توجه این است که این کریستال در صورت قرار گرفتن در معرض گرما و یا محیط با اکسیژن کم، می‌تواند اکسیژن ذخیره شده در خود را آزاد کند. کریستین مکنزی، مولف و مسئول این تحقیق در بیانیه خبری خود این ویژگی را مشابه با عملکرد هموگلوبین خون عنوان کرد که با استفاده از مولکول‌های آهن عمل جذب و رساندن اکسیژن به بافت‌های بدن را انجام می‌دهد.

 

در صورتی که واقعا چنین باشد، این ماده می‌تواند کاربردهای بسیاری همچون تغذیه‌ی سلول‌های سوخت هیدروژنی با اکسیژن فشرده شده و یا سبکتر شدن تجهیزات پزشکی برای بیماران ریوی، که امروزه به ناچار دستگاه‌های سنگینی را همراه خود حمل می‌کنند، ایفا کند.

 

در عین حال با توسعه این ماده کریستالی، کپسول غواصی نیز می‌تواند در کنار بقیه‌ی وسایل قدیمی در انباری خانه‌ها خاک بخورد. مکنزی در سخنان خود می‌گوید: ” فقط چند دانه از این کریستال می‌تواند اکسیژن مورد نیاز برای یک بار تنفس را فراهم کند و چون این ماده توانایی جذب اکسیژن از آب را دارد، غواص دیگر مجبور به حمل مقدار اضافی از آن نخواهد بود.”

 

نتیجه این تحقیقات در این لینک در دسترس است. اگر علاقه دارید بدانید، نام شیمیایی این نمک به صورت زیر نوشته می‌شود:

 

[{(bpbp)Co2II(NO3)}2(NH2bdc)](NO3)2 * 2H2O, where “bpbp” stands for 2,6-bis(N,N-bis(2-pyridylmethyl)-aminomethyl)-4-tert-butylphenolato, and “NH2bdc2” stands for 2-amino-1,4-benzenedicarboxylato).
 

لطفا اصلا نپرسید چطور باید این نام را بخوانید چون اگر میدانستم تا الان حداقل یک جایزه‌ی نوبل شیمی برده بودم!

منبع:سایت تکناز