که می داند،که حالم را،که چون است…
از این دنیای دون،جانم چه سیر است…
که دستم بسته و پایم اسیر است…
لبم خندان ،ولی پژمرده صورت…
دلم گریان ،زبخت پر کدورت…
به چشمانم کشیدم، سرمه از دود…
از ان دودی که از اه دلم بود…
قلم لرزان ،بدستانم ،توان نیست…
دلم فرتوت شد،دیگر جوان نیست…
به هر در می زنم ،دردم دوا نیست…
بمحرابم دگر ،جای دعا نیست…
ندانم مرهم و ،غمخوار من کیست…
نمی دانم خدایا،چاره ام چیست…
شب و روز از دلم ،این یک هوس بود…
که کنج دل ،مرا ،یک همنفس بود…
دوای درد بی درمان ،چه جویم…
که هرگز ره ،به میل خود نپویم…
بسوزم ،چون ندارم راه چاره…
بدوزم تکه تکه ،قلب پاره…
بسوزم تا برارد ،حق، نیازم…
چو مجبورم، در این بازی، ببازم…
بجان انکه من، می دانم و او…
شب و روزم شده ،یا حق و یاهو…
گردآوری : پایگاه اینترنتی تکناز
