باعث اغلب این شکایت انتظارات بی جای ماست زیرا اگر
ما چیزی را که می خواهیم او نخواهد، گله مند می شویم. اگر احساس ما را
نداشته باشد شکایت می کنیم. به غلط از همسرمان انتظار داریم که نحوه اظهار
علاقه اش به ما می بایست هم چون خود ما به دیگران باشد. ابراز محبت از
نوعی دیگر، ما را می رنجاند. ما تفاوت هایمان را از یاد برده ایم. صحیح
نیست انتظار داشته باشیم اگر همسرمان ما را دوست دارد، با روش ما اظهار
محبت و علاقه کند.
زندگی مشترک با رضایت نصیب کسانی می شود که تفاوت
هایشان را شناخته و به آن احترام می گذارند. پذیرش تفاوت ها عشق را زنده
نگه داشته و شکوفا می کند. آگاهی از تفاوت ها راه حل مسئله ها را به ما
نشان می دهد و عشق ورزیدن به عزیزمان را به ما می آموزد. لذت عشق زمانی
معلوم است که تفاوت ها را همیشه در نظر داشته باشیم و فراموش نکنیم.
کاسه ی بلور را نمی توان یک بار از دست رها کرد، بر
زمین انداخت، لگدمال کرد، و باز انتظار داشت که همان کاسه ی بلورین روز اول
باشد.
یک توصیه ی مهم:
یک توصیه ی مهم:
زندگی مشترک را نمی توان یکبار به خطر انداخت، و باز انتظار داشت که شکل و محتوایی هم چون روزگاران قبل از خطر داشته باشد.
چیزی، قطعاً خواهد خراب شد.
چیزی فرو خواهد شکست.
چیزی دیگرگون خواهد شد.
چیزی به عظمت – حرمت – که بازسازی و ترمیم آن بسی دشوارتر از ساختن تازه است…
کاسه ی بلور را نمی توان یک بار از دست رها کرد، بر
زمین انداخت، لگدمال کرد، و باز انتظار داشت که همان کاسه ی بلورین روز اول
باشد.
***
در زیر از کتاب چهل نامه به همسرم ،نامه ای را در خصوص متفاوت بودن زن وشوهر می خوانیم:
در این راه طولانی – که ما بی خبریم و چون باد می گذرد – بگذار خرده اختلاف هایمان با هم، باقی بماند. خواهش می کنم!
مخواه که یکی شویم؛ مطلقا یکی.
مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان
شدت دوست داشته باشم و هرچه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن
تو نیز باشد.
مخواه که هر دو یک شعررا بپسندیم، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را، و یک شیوه نگاه کردن را.
مخواه که انتخاب مان یکی باشد، سلیقه مان یکی، و رویاهامان یکی .
همسفر بودن و هم هدف بودن، ابدا به معنای شبیه بودن و شیبه شدن نیست. و شبیه شدن، دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است.
شاید « اختلاف »، کلمه خوبی نباشد و مرا نگوید. شاید «
تفاوت » بهتر از « اختلاف » باشد. اما بهر حال تک واژه مشکل ما را حل نمی
کند.
پس بگذار اینطور بگویم:
عزیز من!
زندگی را تفاوت نظرهای ما می سازد و پیش می برد نه
شباهت هایمان، نه از میان رفتن و محو شدن یکی در دیگری؛ نه تسلیم بودن،
مطیع بودن، امر بر شدن و دربست پذیرفتن.
من زمانی گفته ام: « عشق، انحلال کامل فردیت است در
جمع ». حال نمی خواهم این مفهوم را انکار کنم؛ اما اینجا سخن از عشق نیست،
سخن از زندگی مشترک است، که خمیر مایه ی آن می تواند عشق باشد یا دوست
داشتن یا مهر و عطوفت یا ترکیبی از اینها، و در هر حال، حتی دو نفر که سخت و
بی حساب عاشق هم اند، و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب
نیست که هر دو، صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی، قله ی علم کوه، رنگ سرخ،
بشقاب سفالی را دوست داشته باشند – به یک اندازه .
اگر چنین حالتی پیش بیاید – که البته نمی آید – باید
گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق. یکی کافی ست. عشق، از خودخواهی ها و
خودپرستی ها گذشتن است؛ اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.
من از عشق زمینی حرف می زنم که ارزش آن در « حضور » است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.
بحث باید ما را به اداراک متقابل برساند نه به فنای متقابل
عزیز من!
عزیز من!
اگر زاویه دیدمان، نسبت به چیزی، یکی نیست، بگذار یکی
نباشد. بگذار فرق داشته باشیم. بگذار در عین وحدت، مستقل باشیم. بخواه که
در عین یکی بودن، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.
تو نباید سایه کمرنگ من باشی
من نباید سایه کمرنگ تو باشم
بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هر چیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم؛ اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه ی مطلقا واحدی برساند.
بحث باید ما را به اداراک متقابل برساند نه به فنای متقابل.
چه خاصیت که من، با همه تفردم، نباشم، و تو باشی، یا به عکس، تو با همه تفردت نباشی و همه من باشم؟
بیا درباره همه ی اینها به گفت و گو بنشینیم!
بیا بحث کنیم!
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم!
بیا کلنجار برویم!
اما سرانجام، نخواهیم که غلبه کنیم
و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز چون من بیندیشی یا به عکس.
مختصری نزدیک شدن بهتر از غرق شدن است.
تفاهم، بهتر از تسلیم شدن است.
عزیز من!
بیا، حتی، اختلاف های اساسی و اصولی مان را، در
بسیاری زمینه ها، تا آنجا که حس می کنیم دو گانگی شور و حال و زندگی می
بخشد، نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.
من و تو ، تو و من حق داریم در برابر هم قد علم کنیم.
و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید همدیگر را نپذیریم
بی آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.
گمان می کنم این جمله آخرین حقوقی ست که در جهان
کنونی برای انسان ها باقی مانده است: این حق که در خانه ی خود، در اتاق
خود، و در خلوت خود، در باب بسیاری از مسائل، منجمله سیاست و آرمان های
سیاسی، اختلاف نظر داشته باشند.
عزیز من!
دو نیمه، زمانی به راستی یکی می شوند و از دو « تنها »
یک « جمع کامل » می سازند که بتوانند کمبود های هم را جبران کنند، نه
آنکه عین مطلق هم شوند، چیزی بر هم مضاف نکنند و مسائل خاص و تازه یی را
پیش نکشند…
پس بانو!
بیا تصمیم بگیریم که هر گز عین هم نشویم.
بیا تصمیم بگیریم که حرکات مان، رفتارمان، حرف زدن مان، و سلیقه مان، کاملا یکی نشود…
و فرصت بدهیم که خرده اختلاف ها، و حتی اختلاف های اساسی مان، باقی بماند.
و هرگز اختلاف نظر را وسیله ی تهاجم قرار ندهیم …
عزیز من! بیا متفاوت باشیم…..
تبیان – زینب سادات موسوی
برگرفته شده از کتاب مردان مریخی و زنان ونوسی و چهل نامه ی کوتاه به همسرم.
منبع:سایت تکناز
